Gej skinhedi
Gej skinhedi (gej skinsi, kvir skinhedi) su osobe homoseksualne orijentacije koje se identifikuju sa skinhed potkulturom, ponekad (mada ne i nužno) bez ikakvog seksualnog interesovanja. Pojedini gej skinhedi imaju seksualni fetišizam ka stilu odevanja skinheda, naročito prema vojničkim čizmama, jaknama „spit-fajerkama” i tregerima. Jedan od razloga za pristupanje gej osoba skinhed pokretu leži u njegovoj prenaglašenoj maskulinizaciji koja za njih ima erotsku dimenziju, a koja je značajan element obeležja skinhed supkulture.[1]
Gej skinhedsi predstavljaju grupu koja se otvoreno prikazuje od 90-ih godina 20. veka, a paralelno sa širenjem prava LGBT osoba. Zabluda je da ovi skinsi isključivo pripadaju miroljubivim i nerasističkim grupama, kakvi su „šarpovci”, jer se ponekad mogu naći i u redovima nacističkih skinhed grupa. Prisutni su i dobro organizovani u svim većim evropskim gradovima. Na primer, mančesterski gej skinsi kao grupa postoje od 2005. godine i ne zastupaju rasizam. Oni su poznati po organizovanju „skinhed vikenda”, prilikom kojih se priređuju zabave na kojima se isključivo sluša određena vrsta muzike (ska, rok, pank i sl.) i na kojima mogu prisustvovati samo muškarci.[2] Prema rezultatima istraživanja koje su 2015. godine objavili Borgeson i Valeri, od svih sajtova koji su posvećeni skinhed pokretu, 30% pripada grupama gej skinheda.
Najznačajniju ulogu u izgradnji identiteta gej skinheda (sem seksualne orijentacije) igra stil odevanja, što se vidi po obaveznom „dres-kodu” koji se praktikuje prilikom žurki koje organizuju: kosa ne sme biti duža od 3 milimetara, obavezne su vojničke čizme „martinke”, farmerke, tesne majice i tregeri. Gej skinsi nisu više samo fenomen radničke klase, ima ih u svim mogućim slojevima društva, čak i u onim najbogatijim.
Gej skinhedi se mogu videti u delima gej umetnika poput kanadskog slikara Atile Ričarda Lukaksa i filmskog režisera i umetnika Brusa LaBrusa.[3] Inspiracija se može videti i u okviru kolekcija modnih dizajnera Aleksandra Makvina i Žana Pola Gotjea.
Možda najpoznatiji i nejnegativniji primer ove supkulture je Niki Krejn. Krejn je bio vođa ultradesničarske organizacije „Britiš muvment” kojoj je pripadala većina londonskih skinheda. Bili su poznati po brutalnosti i nasilju, međutim, niko od nasilnika koji su napadali nedužne građane sa Krejnom nisu znali da je Niki bio homoseksualac. Takođe, homoseskualci sa kojima se družio nisu znali da je huligan sve do 1985. kada je antifašistički magazin Srčlajt objavio veliki članak o Krejnu, čime je dvostruki život koji je godinama uspešno održavao počeo da se raspada.[4]
- ↑ Borgeson, Kevin; Valery, Robin (2015). Gay Skinheads: Negotiating a Gay Identity in a Culture of Traditional Masculinity (Vol. 23(1) izd.). Journal of Men’s Studies. str. 51-55.
- ↑ R. Đorić, Marija (2015). „Skinhedski i politika: Ideološka orijentacija i identitet skinheds pokreta”. Kultura polisa 28: 245-246.
- ↑ „The Totally Frightful Issue: Gay Skinheads / Queerty”. 16. 7. 2008. Arhivirano iz originala na datum 2008-07-16. Pristupljeno 2019-01-07.
- ↑ „NAJOPASNIJI NEONACISTA IKAD: Danju tukao gejeve, noću spavao s njima! (VIDEO)” (sr). www.telegraf.rs.
- Borgeson, Kevin; Valery, Robin (2015). Gay Skinheads: Negotiating a Gay Identity in a Culture of Traditional Masculinity (Vol. 23(1) izd.). Journal of Men’s Studies. str. 51-55.
